Mon Ami

Cal en Teddy hebben zwaar de pest in wanneer hun baas zijn pensioen aankondigt en zijn ijzerwarenwinkel overdraagt aan zijn twee zoons. Na zoveel jaren trouwe dienst verdienen ze beter. Uit wraak ontvoeren ze zijn 19-jarige dochter. Maar ja, hoe nu verder? Onze would-be criminelen werken zich met iedere nieuwe stap verder in de nesten en voordat je ‘no one was supposed to get hurt’ kan zeggen, vloeit de eerste druppel bloed. De eerste van vele… Regisseur/scenarist Rob Grant presenteert Cal en Teddy als onvolwassen losers wier vriendschap niet alleen belangrijker is dan Teddy’s huwelijk, maar ook belangrijker dan het leven van een onschuldig meisje. Toch laat Mon Ami de kijker afwisselend grinniken, ineenkrimpen en meevoelen met deze antihelden. De twee doen qua geklungel een beetje denken aan Clerks ‘ Jay & Silent Bob; ondanks hun onbeschoftheid nemen ze je toch voor hen in. Dat is natuurlijk ook de verdienste van Grant. Op een geschat budget van slechts tienduizend dollar levert hij een inktzwarte, amorele buddy comedy af, die wonderwel in evenwicht blijft op het slappe koord tussen slapstick en gruwel.