Modus Operandi

Bij een geheime ontmoeting tussen twee spionnen worden twee koffertjes buitgemaakt met explosieve inhoud: beelden van een presidentskandidaat die jonge modellen foltert en vermoordt. Een aan lager wal geraakte CIA-agent wordt ingeschakeld om de koffers terug te halen. In ruil daarvoor belooft de CIA hem op het spoor te zetten van de moordenaar van zijn vrouw. Achtervolgingen, schietpartijen en intriges volgen… Regisseur Frankie Latina heeft de kunst afgekeken bij het ‘betere’ grindhouse-werk uit de jaren 70. Zijn amusante curiosum roept associaties op met de films van beruchte prutsers als Doris Wishman en Ted V. Mikels. De sets zien er heerlijk smakeloos uit, kleuren vloeken, blote borsten wiebelen, de montage gaat alle kanten op en de dialogen zijn in een soort anti-akoestiek nagesynchroniseerd. Maar Latina volgt niet klakkeloos na. Hij gaat op zoek naar de verborgen poëzie in die B-films en vergroot die uit. Met als gevolg scènes en sequenties die zelfs door Wishman en Mikels c.s. te weird zouden zijn bevonden. Modus Operandi combineert experiment en parodie, zonder dat het pretentieus wordt.